Η Μαμά έχει Καρκίνο, Θανάσης Τσολάκης

 

 Στη σημερινή μας παρέα ο κύριος Θανάσης Τσολάκης  θα μας μιλήσει για το βιβλίο του  με τον τίτλο: Η Μαμά έχει Καρκίνο, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή.

1.       Καλώς ορίσατε . Σας ευχαριστούμε πολύ. Μιλήστε μας για το συγγραφικό σας έργο.

Καλησπέρα και ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Το βιβλίο μου «Η μαμά έχει καρκίνο» είναι η αποτύπωση μιας βιωματικής εμπειρίας, η οποία θεωρώ ότι αφορά πολλούς ανθρώπους πλέον. Δεδομένης της επαγγελματικής μου ιδιότητας (είμαι δημοσιογράφος) σκέφτηκα ότι αν μοιραστώ αυτή την εμπειρία, όπως κάνω και με τα ρεπορτάζ μου, ίσως να φαινόμουν χρήσιμος σε κάποιους ανθρώπους. Και, ελπίζω να φάνηκα χρήσιμος, τελικά, έστω και σε έναν

 

2.       Ποια είναι η υπόθεση που διαδραματίζει το βιβλίο σας;

Η υπόθεση του βιβλίου είναι απολύτως πραγματική και αφορά τα 2.5 χρόνια που έζησε η μητέρα μου ούσα διαγνωσμένη με καρκίνο και κάνοντας τις σχετικές θεραπείες, έως ότου κατέληξε. Όμως, το βασικό είναι ότι περιγράφω αυτή την κατάσταση από τη θέση του φροντιστή – δηλαδή από τη θέση του ανθρώπου που έχει αναλάβει την φροντίδα της καρκινοπαθούς μάνας του και προσπαθώ να μοιραστώ όλα όσα συνεπάγεται αυτή η θέση: από την «μάχη» με την ελληνική γραφειοκρατία, μέχρι το συναισθηματικό άχθος του να γνωρίζεις ότι ο πιο δικός σου άνθρωπος ασθενεί από κάτι τόσο σοβαρό και οδεύει προς το τέλος του.

 

3.       Όπως γίνεται γνωστό μέσα από το βιβλίο την περίοδο εκείνη που αναφέρεστε ήταν άρρωστος και ο πατέρας σας. Πως επιλέξατε να γράψετε  για την αρρώστια της μητέρας  σας και όχι για του πατέρα σας;

Ο πατέρας μου ήταν χρονίως πάσχων από άλλη ασθένεια (όχι καρκίνο). Υπέφερε από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, όμως ο λόγος που έβαλα τη μαμά στο επίκεντρο του βιβλίου ήταν ο καρκίνος. Και παρά το γεγονός ότι και οι δύο ήταν σοβαρά ασθενείς, είδα ότι αυτό που προκαλούσε περισσότερο «φόβο» ήταν ο καρκίνος της μαμάς και όχι η ΧΑΠ του μπαμπά. Γι’ αυτό και προσπάθησα να τον απομυθοποιήσω. Πάντως, η θέση του φροντιστή δεν αλλάζει αναλογικά με την ασθένεια του φροντιζόμενου προσώπου, και κάτι που έχω διαπιστώσει από συζητήσεις με αναγνώστες είναι το γεγονός ότι μέσα από τα «μάτια  μου» βλέπουν τους εαυτούς τους έχοντας φροντίσει ασθενείς που δεν έπασχαν μόνο από καρκίνο.

 

4.       Μέσα στο βιβλίο σας  διαβάζουμε τη φράση: Μόνος μέσα στον κόσμο… Θέλετε να μας τη σχολιάσετε;

Η φράση αυτή αφορά κυρίως τη διαδικασία του πένθους που κατά την προσωπική μου άποψη είναι εξαιρετικά μοναχική. Επίσης πιστεύω ότι πένθος δεν βιώνουμε μόνο με το θάνατο, αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Μία από αυτές για παράδειγμα είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης της σοβαρότητας μιας ιατρικής κατάστασης, που θα οδηγήσει στο θάνατο. Επομένως, για να μπορέσεις να την αντιληφθείς και να τη διαχειριστείς, ενίοτε βρίσκεσαι και «μόνος μέσα στον κόσμο».

 

5.       Ενώ οι λέξεις δεν αρκούν και δεν μπορούν  να βγουν  από το στόμα  τα μάτια προδίδουν την ανησυχία, τον φόβο και τον θυμό. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτή την αντίθεση;

Δεν είναι μια επινοημένη αντίθεση αυτή. Είναι η λειτουργία της φύσης. Οι άνθρωποι δεν εκφραζόμαστε μόνο με τις λέξεις. Το σώμα μας και το πρόσωπό μας διαθέτουν πολλά άλλα εκφραστικά μέσα, μεταξύ των οποίων είναι και τα μάτια.

 

6.       Μία φράση που συναντάμε στο βιβλίο και θεωρώ πως κάνει εντύπωση στον αναγνώστη είναι η παρακάτω: Ένα μεγάλο μάθημα: Ο άνθρωπός σου είναι δικός σου. Και η σχέση αυτή  δεν αφορά κανέναν άλλο παρά μόνο εσάς τους δύο. Συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψη; Τη βιώσατε κατά το χρονικό διάστημα της περιπέτειας της υγείας της μητέρας σας;

Αν δεν συμφωνούσα, δεν θα την έβαζα στο βιβλίο, το οποίο όπως θα έχετε παρατηρήσει είναι γραμμένο σε α’ ενικό πρόσωπο. Πιστεύω, λοιπόν, ότι καθένας/μία από μας χτίζει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους με τρόπο μοναδικό. Και, δεν είναι πάντα δυνατόν να εξηγήσουμε τις σχέσεις μας στους άλλους ανθρώπους – βασικά, δεν είναι καν υποχρεωτικό, κατ’ εμέ. Αν κάτι μπορούμε να κάνουμε αυτό είναι να σεβόμαστε τις σχέσεις των ανθρώπων μας με άλλους ανθρώπους καθώς και τις σχέσεις τις δικές μας με τους άλλους ανθρώπους.

 

 

7.       Η αρχή κάθε ασθενή πρέπει  να στηρίζεται στην άποψη: Η ζωή είναι ωραία για να χαραμιστεί  για μία ασθένεια ή για έναν καρκίνο. Άραγε η θετική αυτή στάση ζωής από την πλευρά του ασθενή  θα επιφέρει ιαματικά αποτελέσματα;

Αυτό είναι ένα περισσότερο θεωρητικό ερώτημα και όχι τόσο πρακτικό. Γενικά μιλώντας, πάντως, πιστεύω ότι η θετική ψυχολογία βοηθάει σε όλα, άρα ακόμα και στην καλύτερη διαχείριση μιας ασθένειας, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει αν οδηγεί τελικά στην ίαση.

 

8.        Τελικά το πράσινο χρώμα  θεωρείται το χρώμα της ελπίδας αν ληφθεί υπόψη ότι και η ποδιά των γιατρών είναι πράσινη;

Δεν ξέρω ποιος και γιατί έχει αποφασίσει να είναι πράσινες οι ποδιές των γιατρών. Ωστόσο, ναι το πράσινο κατά μία θεώρηση είναι το χρώμα της ελπίδας και μακάρι πάντα οι ιατρικές ποδιές να φέρνουν ευχάριστα μηνύματα.

 

 

9.       Ποια μηνύματα θέλετε να μεταδώσετε μέσα από τη συγκεκριμένη  βιωματική κατάθεση ψυχής στους αναγνώστες σας;

Το μόνο μήνυμα που θέλω να μεταδώσω είναι ότι κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος σε ο,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή του. Όσο μεγάλο κι αν είναι ένα πρόβλημα, σίγουρα το έχουν αντιμετωπίσει και άλλοι άνθρωποι και φυσικά για όλα υπάρχει τρόπος διαχείρισης ακόμη κι αν αυτός προϋποθέτει τη συμβολή επιστημόνων της ψυχικής υγείας.

 

10.   Που μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας ώστε μέσα απ’ αυτό  να καταφέρουμε να δώσουμε  το χέρι μας σ’ όσους πάλεψαν και εξακολουθούν να παλεύουν  χωρίς να είναι  σίγουροι για τη νίκη;

 

Στον ιστότοπο του εκδοτικού οίκου «Πηγή» στη διεύθυνση: https://www.pigi.gr/product/nouvela-i-mama-exei-karkino/

Στα Public και σε διάφορα βιβλιοπωλεία ανά την Ελλάδα με τα οποία συνεργάζεται ο εκδοτικός οίκος.

 

Ευχαριστούμε πολύ.  Ευχόμαστε να είναι  το βιβλίο σας καλοτάξιδο και να βάλει το δικό του λιθαράκι ώστε να δημιουργηθούν συνοδοιπόροι αποφασισμένοι και δυνατότεροι από τον ίδιο τον ασθενή.